De magie van sneeuw laat je extra beseffen dat 'de' natuur er is - en dat wij voor haar moeten buigen - of met haar meebuigen, het is maar hoe je het bekijkt. Het openbaar vervoer buigt helemaal niet, maar is al lang voor kerst bezweken onder wat men het 'extreme weer' noemt. Ik merk zelf dat fietsen, lopen en autorijden gewoon even wennen zijn. Zo wordt het gebrek aan strooi-inspanning in Heemstede vanzelf ook een voordeel.Op de 22e strandde een vrachtwagen van De Meerlanden op de hoek van Havenstraat en Jacob van Campenstraat - men kon niet anders dan een paaltje uit de grond halen zodat de auto los kwam. Een dag later hetzelfde liedje in de Jacob van Campenstraat zelf. In de nauwe doorgang naar het achterste deel van de straat bleef de wagen hangen en kon geen kant meer uit. Toen kwam er opeens wel zand aan te pas - waar ze dat zo snel vandaan hadden? En dit voorbeeld is alleen van mijn eigen kleine omgeving. Ben benieuwd hoe het elders is gegaan. In de nieuwe wijk bij het station, bijvoorbeeld. Daar hebben ze deels nog helemaal geen straten... en ook daar staan paaltjes in de weg.
Goed, het zicht op sneeuw is een gemengd genoegen. Zo strijdt het genot van sleeën met de angst van de stramme dorpsbewoner. Tijdens de eerste vakantiedagen kwam dit tot uiting in drukke emailcorrespondentie tussen gemeenteraadsleden: je kon goed merken wie er kinderen heeft en wie al een beetje bang wordt om te fietsen. De belangen verschillen, zo gaat dat nu eenmaal. Maar het blijft voor iedereen vervelend als de stoepen en fietspaden niet meer te onderscheiden zijn.
En zo hebben we een witte Kerst die langzaam groen wordt. De vrije tijd maakt dat je over van alles en nog wat na kunt denken. Het rustmoment in het jaar, terugkijken en vooruitdenken. Energie opdoen voor we (al te snel?) weer uit de winterslaap ontwaken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten