En het weer werd steeds slechter... fietsvakantie Limesroute, Altmuehl - Donau

En dan denk je dat als de waterscheiding tussen Rijn en Donau is overwonnen, het weer in een keer verandert naar mooi. Wensdenken.... Weliswaar is de stijging vanuit Rothenburg ob der Tauber er eentje van 'naar steeds minder wolken' - en beleven we op het hoogste punt (was dit het nou? - nee, kannie waar zijn!) een enorm uitzicht over het Altmuhltal, maar het  feit dat we dit prachtige dal in twee dagen achter ons laten zegt niet alleen iets over onze conditie en haast. We bereiken Eichstatt de eerste dag, en Regensburg (oeps, daar is de Donau toch al!) op de tweede. Natuurlijk hebben we mazzel en regent het niet de hele tijd. De eerste dag is zelfs prachtig; we zien veel, slingerend door het dal - en klimmend langs de echte Limes-markeringen: ja, die Romeinen gingen gewoon rechtdoor met hun grens tegen de 'Alemannen'.
     In het hotel in Eichstatt zien we de eerste dramatische beelden van overstromingen in Zuid-Oost Duitsland op de televisie. We logeren in hotel-Konditorei Fuchs en hebben een zolderverdieping tot onze beschikking. En we overwegen echt om de komende drie dagen te blijven: fijne verdieping, veel ruimte, een bezienswaardige stad... je weet maar nooit met al die regen; en het is zo koud! Maar het gezicht van onze waardin zorgt ervoor dat we toch besluiten op weg te gaan. We zijn niet de enigen: op het eerste deel van de tocht delen we het fietspad met een aantal andere fietstende stellen, waarvan sommige (met elektro-ondersteuning) niet kunnen geloven dat wij het echt alleen 'op Kaffe und Kuchen'  doen.
     Het wordt een dag van anderhalf uur druilregen, twee uur droog en dan het echte werk: stortregen waarin je niet meer kunt stoppen op straffe dat je blijft staan en bevriest. Ook deze dag weer aan paar lekke banden (want gravelpaden), maar telkens in een droge bui, gelukkig. Bij Kelheim treffen we dus op de  Donau: opeen verrijst die gekke, neo-klassisistische 'Befreiunghalle'  die ik me van eerder herinner in al haar overdreven pracht rechts tussen de wolken. Even later rijdt Jupp weer eens lek.

Een heel rijtje gewone fietsers haalt ons in, met een ligfietser in hun midden. Dat vraagt natuurlijk om inhalen even later. De Garmin doet het gelukkig goed op dit tweede deel van de Limesroute. Na wat bochten en hoeken halen we de fietsers in; het zijn toch Duitsers (ik wilde nog ' liever liggen'  roepen, maar bedacht me op tijd). En dan barst de stortregen pas echt los! We meanderen door het landschap en heel langzaam voel ik hoe het water toch naar binnen druppelt, van de rand van mijn petje en achterlangs door het kleine hoofdkussentje. Zolang je blijft trappen word je niet koud...
    Gelukkig rijden we vrij snel Regensburg binnen - het duurt toch nog even voordat we echt in de stad zijn. De iPad helpt naar het pension dat gewoon op de route blijkt te liggen. De grote stenen brug wordt verbouwd, maar met de fiets komen we naar de overkant, overkanten eigenlijk, want hier heeft de stad een paar eilanden in de rivier. En dan komen  we in de regen over de Regen meteen de straat in waar een oud woonhuis tot pension is omgetoverd. Eenvoudig, maar helemaal prima: wij hebben de oorspronkelijke voorkamer, met mini-badkamer en vrolijk gebloemd beddengoed. 's Avonds lopen we over de brug de oude stad in door het Ostentor - meteen daarna vinden we een prachtig oud Gasthof: zum Baeren, of zoiets. Op de menukaart staat het verhaal van een beer die hier ooit met zijn circusbaas terecht kwam en een dief in het nauw dreef, waarna de baas van het spul de beer adopteerde en een goede oudedag bezorgde. De beer aan de ketting - symbool op de gevel. Heerlijk eten hier! De Beierse keuken in al haar glorie!
     De volgende dag is het alweer zaterdag - en we besluiten tot een rustdag in deze mooie oude stad nadat we verhuisd zijn van het pension Holzgarten naar, jawel, de Hottentotten Inn in de haven, een namaak-Afrikaans genoegen, met heel vriendelijke bezitters en een enorme, mooi ingerichte kamer. Een natte dag alweer, maar heel interessant. Zo langzaam zien we de Donau omhoog komen: eerst aan de overkant en later in het oude centrum zelf worden metalen schotten opgesteld met zandzakken ervoor  om vooral de modder tegen te houden. Het water tegenhouden is geen doen natuurlijk - en het stijgt en stijgt. Het fietspad waarover we 's morgens de stad in kwamen, is 's avonds afgesloten. Heel langzamerhand beginnen we ons toch af te vragen of en hoe we onze tocht verder kunnen (of willen?) vervolgen. Maar ja, ook de Hottentotten Inn is druk bezet, we kunnen geen nacht bijboeken. Dus besluiten we het er de zondag ook maar op te wagen. Richting Wenen, nog steeds. Maar de eerste horde zal Passau zijn.

Het eerste uur regent het afwisselend zacht en wat harder. Jupp rijdt alweer lekt en vervloekt zichzelf dat hij toch die band niet heeft gekocht in Regensburg. Gelukkig staan we onder een viaduct. Wel valt het besluit om nu alleen nog maar asfalt te rijden. Die gravelpaden vallen op zichzelf wel mee, maar het gruis is venijnig. We hoeven geen moeite te doen: de Garmin helpt om af en toe de Bundesstrasse te nemen, maar ook de Donauradweg is echt een fietsweg: brede fietsroute, vaak de oude weg zo te zien. En redelijk vlot bereiken we Deggendorf na een korte stop bij een benzinestation voor de kamerfourage. Tja, Krahwirt heet het hotel - ik had het moeten weten: Kraehen vliegen hoog. We rijden eerst een kleinere weg in, maar die eindigt zo stijl dat we allebei weten daar niet tegenop te kunnen. Stukje terug en de hoofdweg: het blijkt wel te doen, maar met heel veel zweten in de koele lucht. Een kilometer of vier omhoog met stukken van zo'n 10%, zeker. Maar dan heb je ook wat: een echt Beiers onderkomen, met heel veel 'Stuben'   en een 'Stadl'..... met open keuken, Schwenker, voorjaarskransen aan het plafond en bediening in een moderne versie van Tracht. Te gek, zo vanuit ' Afrika'  het Beierse in. En het donkere bier smaakt prima.
Vooralsnog is dit onze stop. 's Avonds op de televisie zien we het al: Passau staat onder water, het blijft nog regenen en men verwacht het hoogste punt op maandag de 3e. Geen doorkomen aan. Gedwongen rust is ook rust!

Zomer in aantocht?

Het lijkt waar te zijn: de zomer komt er aan! Ik pak mijn tassen in om op vakantie te gaan. Wij vertrekken, principieel als we zijn, in de fiets naar een prestigieuze fietsconferentie, #VC13 in Wenen (10-14 juni!).  Zie ook het #HeemsteedsWeekblad van deze week...
      Als we nu niet vertrekken, is de kans om op tijd te arriveren erg klein. Daarom gaan we gewoon, op de koudste dag van mei 2013. De veertiendaagse weersverwachting is een crime - we denken te weten dat het maar heel, heel langzaam een klein beetje beter gaat worden de komende tijd. Daar wordt een mens niet echt vrolijk van, hoewel... vakantie is vakantie!
      Ik ruim mijn huis op, want anderen moeten zich er prettig voelen. Dat betekent onder meer dat de tulpenvaas weer tot volgend jaar in de mottenballen gaat, hoe kort het seizoen voor echte tulpen ook was. En het betekent dat ik kleren voor warm weer mee moet nemen in mijn fiets. Dat laatste is echt ingewikkeld, want zoveel ruimte heb ik nou ook weer niet. De laatste keer dat ik kleren voor warm weer in- en uitpakte was voor die trip naar Zuid-Afrika. Het lijkt een eeuw geleden, maar het was in februari. Moet je nagaan: als ik al het gevoel heb dat het sinds vorig jaar begin juli geen mooi weer is geweest, hoe moeten anderen dat dan beleven? De kleren zijn dus recent nog gewassen en gestreken. Wat zeg ik? Dat ene bloesje was mijn gouden aankoop bij aankomst in Durban! Een heel dun bloesje, met prachtige kleurige kleine vogeltjes erop. Op een recente foto kun je me ermee zien, trots naast een enorme, witte auto op een onverharde weg. Nee, onverharde wegen zijn er niet in Nederland - wel de auto's die daarvoor uitgerust zijn, maar niet de 'infrastructurele voorwaarden'.

Zon in de verte - uitzicht bij Schiphol

Maar toen ik pakte voor Zuid-Afrika wist ik dat het warm zou worden, snel zelfs. Dat was heel makkelijk en licht. Nu pak ik in, weet nauwelijks hoe te kiezen en duw dat tasje met zomerkleren helemaal achterin de fiets. "Hoeft er pas in Wenen weer uit". Dat geldt zeker voor de hakken, maar ook voor het rokje, de blouse, de hemdjes? Ik hoop het niet....maar kan het me niet voorstellen, ook al weet ik dat als het eenmaal warm wordt, ik me ook de kou van nu alras niet meer kan herinneren.
     Natuurlijk zie ik uit naar drie weken (vrijwel) zonder internet. Naar een leven zonder drie, vier, vijf studenten per dag die vragen hebben, omdat ze niet meer zelfstandig mogen - en dus niet meer kunnen nadenken over hoe je een studie aanpakt. Ze moeten weten of het écht goed is was ze doen. "Ik doe wat u zegt....", het idee!
    Natuurlijk zie ik uit naar hard fietsen, de flow die altijd na een paar dagen optreedt, de onthaasting die echt fysiek in moet dalen, maar die - eenmaal daar - een euforische rust vertegenwoordigt die met niets anders te vergelijken is.
     En natuurlijk word ik elk jaar een beetje banger, want meer ervaren. En gelukkig hindert die angst mij (nog?) niet echt. Mijn oude moeder vindt het veel te ver. Onduidelijk is of "om te fietsen" daar ook achteraan hoort. Ik weet dat we een toeristische route rijden, althans voor het grootste deel. Wij fietsen ook graag dóór moet je weten, en dan kom je wel eens een auto tegen. Laat dat nou ook een thema van de conferentie zijn?
     De enige remedie-tegen-alles is om gewoon te gáán, en te blijven gaan. Het artikel voor de conferentie is geschreven; en de presentatie wordt hartstikke leuk, want met een prachtig gezelschap van (internationale) collega's. En vooral verheug ik mij op het idee van uren en dagen achter mijn lief aan te fietsen zonder kaart te hoeven lezen terwijl hij zich daar niets van aantrekt. Gelukkig heeft ie tegenwoordig een elektronisch apparaat om de weg te wijzen - en ik heb het geprogrammeerd.
     Wifi en internet-flat dienende: u hoort nog van ons.