Te Gast

Zoals waarschijnlijk meer mensen in deze tijd van het jaar: ik heb gasten in huis. Hoe zoiets  bij ons gaat? Wel, op enig moment in het voorjaar gaat de telefoon. Een nichtje uit een ver land meldt zich en vraagt "wanneer zijn jullie weg, deze zomer?" (dit en het volgende is in vertaling, natuurlijk). Ik antwoord dat we "van dan tot dan wel een oppas voor de poezen kunnen gebruiken". En zij vertelt over een vriendin met zo'n leuk gezin - en dat die toch echt een zomervakantie aan zee verdiend hebben, enzovoorts. Ik vertrouw dat nichtje zeer. En weet dus dat zij, die immers al als baby een zomer bij ons doorbracht, heel goed weet welke gasten bij ons passen. Er kan veel, wij zijn erg makkelijk, wij vinden het heerlijk als het huis bewoond is in de zomer en vooral ook weer schoon en heel achtergelaten wordt. Dit alles nog afgezien van de verzorging van poezen, post en prullaria.

Maar ja, wij zijn ook zó gemakkelijk dat het kan voorkomen dat wij helemaal niet weg zijn - en de gasten  wel komen... In dat geval verbinden wij ons extra met de gasten. Dat moet wel, want anders sta je voor de familie weer voor aap. Het is ook fantastisch om mensen te gast te hebben die lekker en graag koken. En die het leuk vinden om ons in onze alledaagsheid te leren kennen. Er gaat werkelijk niets boven gasten die zich weten te gedragen. Wat zeg ik? In huis hebben wij eigenlijk altijd gasten die potentiële vrienden zijn! Onze  Chinese huisgenoot (eigenlijk ook een gast, maar dan voor langer) bedacht dat er nog wel wat gasten bij konden. Een vriendin van hem was onderweg van China naar Mexico; ze hadden elkaar al zo lang niet gezien; en nou kon zij een stopje in Nederland organiseren - en we wonen al zo dicht bij Schiphol!. Zo gebeurde het dat wij afgelopen nacht in onze eenvoudige eengezinswoning met wel negen mensen sliepen. En dan waren de benedenkamers ('en suite') nog niet eens bezet!

Vanmorgen trok ik de kleine keukentafel uit tot enorme lengte en dekte al om half acht voor een enorm ontbijt. Een feest was dat - met mooie bordjes, glazen, bestek. Kortom, alles wat bij ons niet tot een normale ochtend hoort. Het leek al wel de dag van morgen, mijn verjaardag! De ene groep gasten haastte zich om tien over acht het dorp in voor verse broodjes. Ik zette water op (hoe ouderwets) voor het koken van verse eieren van de boerderij. De andere groep gasten had naadloos aangevoeld dat het nu hun tijd was om de badkamer te betrekken. En zo troffen wij elkaar alle elf schoon, fris en fruitig aan een welgevulde ontbijttafel.

Drie uur later liep ik alleen over de Binnenweg. En zeven uur later fietste ik diezelfde weg nog eens in tegengestelde richting. Toen schoot het mij te binnen: de nieuwe inrichting van De Binnenweg is zo gekozen om automobilisten zich "te gast" te laten voelen. In de ochtend sprong ik opzij omdat een Duitse auto (niet van mijn gasten) vanaf de Julianalaan tot de Zandvaartkade de vriendelijke uitnodiging tot eenrichtingrijden niet begrepen had. Een paar uur later slalomde ik om auto's heen die zich als gast permitteerden om maar te gaan staan waar ze wilden. Het maakte mij boos, geïrriteerd en driftig.

De moraal van dit verhaal? Gasten die zich als gasten gedragen zijn een aanwinst voor elk huis - en ook voor zichzelf, want ze hebben een heerlijke vakantie met uitzicht op echte vriendschap. Gasten die zich helemaal thuis gaan voelen, zijn niet op hun plaats, want ze nemen de ruimte van hun gastdames en -heren weg. 

Niets spreekt vanzelf in deze wereld. Zeker niet in het verkeer. En toch gaat er niets boven  echte gasten.

Jammer dat tot nu toe GroenLinks ook 'te gast' was in het regeren. Maar misschien groeit er nog iets moois uit die prille vriendschap.