En het weer werd steeds slechter... fietsvakantie Limesroute, Altmuehl - Donau

En dan denk je dat als de waterscheiding tussen Rijn en Donau is overwonnen, het weer in een keer verandert naar mooi. Wensdenken.... Weliswaar is de stijging vanuit Rothenburg ob der Tauber er eentje van 'naar steeds minder wolken' - en beleven we op het hoogste punt (was dit het nou? - nee, kannie waar zijn!) een enorm uitzicht over het Altmuhltal, maar het  feit dat we dit prachtige dal in twee dagen achter ons laten zegt niet alleen iets over onze conditie en haast. We bereiken Eichstatt de eerste dag, en Regensburg (oeps, daar is de Donau toch al!) op de tweede. Natuurlijk hebben we mazzel en regent het niet de hele tijd. De eerste dag is zelfs prachtig; we zien veel, slingerend door het dal - en klimmend langs de echte Limes-markeringen: ja, die Romeinen gingen gewoon rechtdoor met hun grens tegen de 'Alemannen'.
     In het hotel in Eichstatt zien we de eerste dramatische beelden van overstromingen in Zuid-Oost Duitsland op de televisie. We logeren in hotel-Konditorei Fuchs en hebben een zolderverdieping tot onze beschikking. En we overwegen echt om de komende drie dagen te blijven: fijne verdieping, veel ruimte, een bezienswaardige stad... je weet maar nooit met al die regen; en het is zo koud! Maar het gezicht van onze waardin zorgt ervoor dat we toch besluiten op weg te gaan. We zijn niet de enigen: op het eerste deel van de tocht delen we het fietspad met een aantal andere fietstende stellen, waarvan sommige (met elektro-ondersteuning) niet kunnen geloven dat wij het echt alleen 'op Kaffe und Kuchen'  doen.
     Het wordt een dag van anderhalf uur druilregen, twee uur droog en dan het echte werk: stortregen waarin je niet meer kunt stoppen op straffe dat je blijft staan en bevriest. Ook deze dag weer aan paar lekke banden (want gravelpaden), maar telkens in een droge bui, gelukkig. Bij Kelheim treffen we dus op de  Donau: opeen verrijst die gekke, neo-klassisistische 'Befreiunghalle'  die ik me van eerder herinner in al haar overdreven pracht rechts tussen de wolken. Even later rijdt Jupp weer eens lek.

Een heel rijtje gewone fietsers haalt ons in, met een ligfietser in hun midden. Dat vraagt natuurlijk om inhalen even later. De Garmin doet het gelukkig goed op dit tweede deel van de Limesroute. Na wat bochten en hoeken halen we de fietsers in; het zijn toch Duitsers (ik wilde nog ' liever liggen'  roepen, maar bedacht me op tijd). En dan barst de stortregen pas echt los! We meanderen door het landschap en heel langzaam voel ik hoe het water toch naar binnen druppelt, van de rand van mijn petje en achterlangs door het kleine hoofdkussentje. Zolang je blijft trappen word je niet koud...
    Gelukkig rijden we vrij snel Regensburg binnen - het duurt toch nog even voordat we echt in de stad zijn. De iPad helpt naar het pension dat gewoon op de route blijkt te liggen. De grote stenen brug wordt verbouwd, maar met de fiets komen we naar de overkant, overkanten eigenlijk, want hier heeft de stad een paar eilanden in de rivier. En dan komen  we in de regen over de Regen meteen de straat in waar een oud woonhuis tot pension is omgetoverd. Eenvoudig, maar helemaal prima: wij hebben de oorspronkelijke voorkamer, met mini-badkamer en vrolijk gebloemd beddengoed. 's Avonds lopen we over de brug de oude stad in door het Ostentor - meteen daarna vinden we een prachtig oud Gasthof: zum Baeren, of zoiets. Op de menukaart staat het verhaal van een beer die hier ooit met zijn circusbaas terecht kwam en een dief in het nauw dreef, waarna de baas van het spul de beer adopteerde en een goede oudedag bezorgde. De beer aan de ketting - symbool op de gevel. Heerlijk eten hier! De Beierse keuken in al haar glorie!
     De volgende dag is het alweer zaterdag - en we besluiten tot een rustdag in deze mooie oude stad nadat we verhuisd zijn van het pension Holzgarten naar, jawel, de Hottentotten Inn in de haven, een namaak-Afrikaans genoegen, met heel vriendelijke bezitters en een enorme, mooi ingerichte kamer. Een natte dag alweer, maar heel interessant. Zo langzaam zien we de Donau omhoog komen: eerst aan de overkant en later in het oude centrum zelf worden metalen schotten opgesteld met zandzakken ervoor  om vooral de modder tegen te houden. Het water tegenhouden is geen doen natuurlijk - en het stijgt en stijgt. Het fietspad waarover we 's morgens de stad in kwamen, is 's avonds afgesloten. Heel langzamerhand beginnen we ons toch af te vragen of en hoe we onze tocht verder kunnen (of willen?) vervolgen. Maar ja, ook de Hottentotten Inn is druk bezet, we kunnen geen nacht bijboeken. Dus besluiten we het er de zondag ook maar op te wagen. Richting Wenen, nog steeds. Maar de eerste horde zal Passau zijn.

Het eerste uur regent het afwisselend zacht en wat harder. Jupp rijdt alweer lekt en vervloekt zichzelf dat hij toch die band niet heeft gekocht in Regensburg. Gelukkig staan we onder een viaduct. Wel valt het besluit om nu alleen nog maar asfalt te rijden. Die gravelpaden vallen op zichzelf wel mee, maar het gruis is venijnig. We hoeven geen moeite te doen: de Garmin helpt om af en toe de Bundesstrasse te nemen, maar ook de Donauradweg is echt een fietsweg: brede fietsroute, vaak de oude weg zo te zien. En redelijk vlot bereiken we Deggendorf na een korte stop bij een benzinestation voor de kamerfourage. Tja, Krahwirt heet het hotel - ik had het moeten weten: Kraehen vliegen hoog. We rijden eerst een kleinere weg in, maar die eindigt zo stijl dat we allebei weten daar niet tegenop te kunnen. Stukje terug en de hoofdweg: het blijkt wel te doen, maar met heel veel zweten in de koele lucht. Een kilometer of vier omhoog met stukken van zo'n 10%, zeker. Maar dan heb je ook wat: een echt Beiers onderkomen, met heel veel 'Stuben'   en een 'Stadl'..... met open keuken, Schwenker, voorjaarskransen aan het plafond en bediening in een moderne versie van Tracht. Te gek, zo vanuit ' Afrika'  het Beierse in. En het donkere bier smaakt prima.
Vooralsnog is dit onze stop. 's Avonds op de televisie zien we het al: Passau staat onder water, het blijft nog regenen en men verwacht het hoogste punt op maandag de 3e. Geen doorkomen aan. Gedwongen rust is ook rust!

Zomer in aantocht?

Het lijkt waar te zijn: de zomer komt er aan! Ik pak mijn tassen in om op vakantie te gaan. Wij vertrekken, principieel als we zijn, in de fiets naar een prestigieuze fietsconferentie, #VC13 in Wenen (10-14 juni!).  Zie ook het #HeemsteedsWeekblad van deze week...
      Als we nu niet vertrekken, is de kans om op tijd te arriveren erg klein. Daarom gaan we gewoon, op de koudste dag van mei 2013. De veertiendaagse weersverwachting is een crime - we denken te weten dat het maar heel, heel langzaam een klein beetje beter gaat worden de komende tijd. Daar wordt een mens niet echt vrolijk van, hoewel... vakantie is vakantie!
      Ik ruim mijn huis op, want anderen moeten zich er prettig voelen. Dat betekent onder meer dat de tulpenvaas weer tot volgend jaar in de mottenballen gaat, hoe kort het seizoen voor echte tulpen ook was. En het betekent dat ik kleren voor warm weer mee moet nemen in mijn fiets. Dat laatste is echt ingewikkeld, want zoveel ruimte heb ik nou ook weer niet. De laatste keer dat ik kleren voor warm weer in- en uitpakte was voor die trip naar Zuid-Afrika. Het lijkt een eeuw geleden, maar het was in februari. Moet je nagaan: als ik al het gevoel heb dat het sinds vorig jaar begin juli geen mooi weer is geweest, hoe moeten anderen dat dan beleven? De kleren zijn dus recent nog gewassen en gestreken. Wat zeg ik? Dat ene bloesje was mijn gouden aankoop bij aankomst in Durban! Een heel dun bloesje, met prachtige kleurige kleine vogeltjes erop. Op een recente foto kun je me ermee zien, trots naast een enorme, witte auto op een onverharde weg. Nee, onverharde wegen zijn er niet in Nederland - wel de auto's die daarvoor uitgerust zijn, maar niet de 'infrastructurele voorwaarden'.

Zon in de verte - uitzicht bij Schiphol

Maar toen ik pakte voor Zuid-Afrika wist ik dat het warm zou worden, snel zelfs. Dat was heel makkelijk en licht. Nu pak ik in, weet nauwelijks hoe te kiezen en duw dat tasje met zomerkleren helemaal achterin de fiets. "Hoeft er pas in Wenen weer uit". Dat geldt zeker voor de hakken, maar ook voor het rokje, de blouse, de hemdjes? Ik hoop het niet....maar kan het me niet voorstellen, ook al weet ik dat als het eenmaal warm wordt, ik me ook de kou van nu alras niet meer kan herinneren.
     Natuurlijk zie ik uit naar drie weken (vrijwel) zonder internet. Naar een leven zonder drie, vier, vijf studenten per dag die vragen hebben, omdat ze niet meer zelfstandig mogen - en dus niet meer kunnen nadenken over hoe je een studie aanpakt. Ze moeten weten of het écht goed is was ze doen. "Ik doe wat u zegt....", het idee!
    Natuurlijk zie ik uit naar hard fietsen, de flow die altijd na een paar dagen optreedt, de onthaasting die echt fysiek in moet dalen, maar die - eenmaal daar - een euforische rust vertegenwoordigt die met niets anders te vergelijken is.
     En natuurlijk word ik elk jaar een beetje banger, want meer ervaren. En gelukkig hindert die angst mij (nog?) niet echt. Mijn oude moeder vindt het veel te ver. Onduidelijk is of "om te fietsen" daar ook achteraan hoort. Ik weet dat we een toeristische route rijden, althans voor het grootste deel. Wij fietsen ook graag dóór moet je weten, en dan kom je wel eens een auto tegen. Laat dat nou ook een thema van de conferentie zijn?
     De enige remedie-tegen-alles is om gewoon te gáán, en te blijven gaan. Het artikel voor de conferentie is geschreven; en de presentatie wordt hartstikke leuk, want met een prachtig gezelschap van (internationale) collega's. En vooral verheug ik mij op het idee van uren en dagen achter mijn lief aan te fietsen zonder kaart te hoeven lezen terwijl hij zich daar niets van aantrekt. Gelukkig heeft ie tegenwoordig een elektronisch apparaat om de weg te wijzen - en ik heb het geprogrammeerd.
     Wifi en internet-flat dienende: u hoort nog van ons.
    

Veiligheid

Haarlem 4-02-2012 Foto: IS-iPhone

Er wordt gestrooid - en eerlijk is eerlijk, het is dit jaar in Heemstede beter dan in Haarlem. In elk geval geldt dat voor de fietspaden. Met raadsleden waren we vorige week vrijdag te gast op Schiphol - midden in de sneeuwbuien. Bij terugkeer over de Valkenburgerlaan viel het op: fietspad gestrooid, weg nog niet. Een verrassende aanblik. En niemand kon het laten om wethouder Botter geluk te wensen met deze winter: toch nog een goede bestemming voor het vele zout uit de nieuwe vooraad.

   De volgende dag bleek langs de Hout in Haarlem het omgekeerde het geval: wegen vrij, fietspaden vol sneeuw. Gelukkig rijd ik in een driewieler; die slipt niet zo snel. Waarom is het vrijhouden van fiets- en voetpaden toch zo belangrijk? Omdat auto's tegen een stootje kunnen en fietsers en voetgangers veel kwetsbaarder zijn. Wellicht ten overvloede: ik heb het niet over iemands portemonee, maar gewoon fysiek, lijfelijk, letterlijk. 

   Het is me trouwens wat met veiligheid. Fietsen is kwetsbaar, soms - maar niet onveilig. Statistisch gezien is fietsen veel veiliger dan autorijden. Dat we dat niet zo ervaren heeft te maken met de kwestbaarheid. Een fietsongeluk is natuurlijk al gauw dramatisch - waar een auto slechts een deukje oploopt, is het voor fietser of voetganger al gauw een open wond of nare breuk. Maar betekent dat nou dat we dan maar een helm moeten dragen en pantsers aanbrengen? Alsjeblieft niet!

Gisteravond tijdens de fractievergadering hadden we het er nog over. Het lijkt wel of 'veiligheid' een rol speelt bij alles wat we doen - het wordt een automatisch argument, doorlopend in gebruik. En waag het niet het belang ervan in twijfel te trekken. Zo'n beetje als met 'efficientie' in de jaren negentig - hors categorie. 

   Maar wat betekent dat op de lange termijn? Dat we overal onveiligheid (in) zien. Dat kinderen niet meer met onveiligheid en overwachte situaties leren omgaan. En we het risico lopen dat we enorme kosten maken voor 'meer veiligheid', zonder het nog over alternatieven te hebben. Veiligheid voor alles betekent overal gevaar in zien. En maatregelen ontwikkelen tegen 'gevaar', zonder de aard daarvan nog eens te onderzoeken. Nog meer lantaarns en lichten; nog meer hekken; nog meer wetten en regels; nog moeilijker om je overal aan te houden.

Een verbod op dit bord, aub.

   Zoals met fietsveiligheid. Niet fietsen, maar auto's vormen het gevaar. Engels onderzoek (2007) wijst uit dat het dragen van helmen automobilisten een verkeerd signaal geeft... 'ze zijn nu minder kwetsbaar'. En apart liggende fietspaden maken fietsers onzichtbaar voor automobilisten. "Voor je eigen veiligheid", word je als fietser verbannen naar toeristische routes. En verschijnen er borden 'verboden voor fietsers' op provinciale wegen die vroeger gezamenlijk terrein waren. Ik droom van een verbod op dat bord. Voor mijn eigen veiligheid - ook in de auto. Minder hard opschieten misschien - maar wel ... veiliger, in meer dan één opzicht.

Terug- en vooruitblik. Winterdepressie? Lichtje aan!

Uitzicht Casa Morello Sicilië

Tja, 2011 - soms denk ik 'wat mij betreft mag het over zijn' - dat heeft vooral te maken met mijn gevoel dat ik sinds 19 juli 2011 vrijwel uitsluitend grijze lucht of binnenkamers heb gezien. Is natuurlijk niet zo - maar dat voelt zo ... Op 19 juli kwam ik thuis uit Palermo. Ja, daar heb ik vrienden. En daar lag ik op 18 juli nog een dag aan het strand; eerlijk met de bus, een tasje en een handdoek heengereden. Een rondje Mondello gelopen en toen een plekje veroverd tussen families, pubers en eenzame heren. Ik had niemand nodig, wist dat het in NL 14 graden was en vleide mijzelf in het zand om over een zo groot mogelijk oppervlak ZON naar binnen te laten schijnen. Zo voelde dat. Ik heb wel vaker voorspellende momenten.

Thuis bleek mijn moeder in de lappenmand - gebroken heup, revalidatie, thuiszorg, en mantelzorg. Ja, ook ik ben aan de beurt. Het was koel, regenachtig en grijs. Weinig vakantie - en al snel kwamen het werk, de politiek, de herfst en een seminar over licht. 

Dat bestaat: een seminar over licht en donker. Over verlichting, energieverbruik, gevolgen voor alle dieren (insecten, vogels, vissen, zoogdieren, ook mensen dus) - en hoe we daar nauwelijks bewust mee omgaan. Eerder hoorde ik op de radio (in de fiets, mijn dagelijkse portie echte lux) dat met name oudere mensen vaak slaapproblemen hebben door gebrek aan licht. In een schemerig huis dut je al snel in na het ontbijt. Zo dut je door de dag - en ben je wakker als het echt donker is. Licht helpt om een gezond ritme aan te houden. Veel mensen hebben last van te veel binnen zijn - zeker als er buiten ook minder uren licht is - en zeker als je werk via computers loopt. Je hoeft dus niet (heel) oud te zijn om door tekort aan licht sacherijnig te worden.

JvC-straat - blaadjes

Ik heb een serre thuis; dat scheelt al. Maar ik heb ook last van de winter. En ik ben een avondmens. Dat betekent dat ik vaak laat naar bed ga. Vervolgens moet ik slaapkamerdeur en gordijnen dicht doen omdat de lantaarns buiten mij pal in de ogen schijnen. En ondanks een fietstocht van een kleine 140 kilometer deze week ... lijk ik toch te weinig licht te krijgen. Ik haat dat grijs namelijk. En ik haat de binnenlucht. Kortom, ik heb dat wintergevoel. Geen zonnige ijsmeren, geen extra licht door prachtige sneeuwvelden. Neen, kaarsje aan (max. 30 lux?) - en de kat op schoot.

Het wordt tijd dat het nieuwe jaar aanbreekt. In de gemeenteraad van Heemstede knistert het van de nieuwe plannen. De kansen op debat zijn groot na een training in de herfst. En op de agenda van januari staat, onder andere, een nieuw plan voor de straatverlichting: meer met minder. 80% energie besparen kan. En dan eindelijk die idiote schijnwerpers uit de straat! Zie ook, bijvoorbeeld: http://youtu.be/MwBLmKr_rXg Hmmmmm - 2012 .... kan alleen maar lichter worden! Ahem. Het goede gewenst - en niet te veel licht om middernacht? Dat is een andere discussie.

GroenLinks, zeker?

Een stevig windje stond er vanavond toen ik uit Haarlem door de Hout naar Heemstede reed. Net voor het oude Dreefzicht kwam er lange, zilvergrijze bolide het fietspad opgereden - en bleef breeduit staan. Er was geen langskomen aan.
Omdat ik deze zomer heb besloten het alleen nog maar vriendelijk aan te pakken, maakte ik met mijn arm een weids, wanhopig gebaar... de auto bleef staan waar die stond en ik draaide met moeite achter 'm langs om het fietspad te volgen.
Ter hoogte van het bomenkunstwerk haalde de automobilist mij in, draaide het raampje naar beneden en riep 'was er iets? '- 'ja, riep ik terug, 'U stond een beetje in de weg'. 'Ooit gehoord van invoegen en oversteken?', was de vraag - en de toon werd al dringender. 'Ga uw goddelijke gang, hoor - ruimte genoeg', voegde ik hem vrolijk toe. En toen kwam het, tot mijn eindeloze verbazing: "GroenLinks zeker?", op heel dringende, agressieve toon. 'Túúrlijk', kon ik nog net roepen. Toen gaf de man gas en schoot in volle vaart naar het stoplicht bij de Spanjaardslaan.
En dan reed ik vandaag op mijn gewone fiets, niet eens in de velomobiel...
Heb ik nou zo'n GL-uitstraling? Denken mensen tegenwoordig soms dat alle GLers autohaters zijn? Of is 'GroenLinks' een geuzennaam aan het worden voor iedereen die zijn / haar hersens gebruikt en ervoor kiest om zo veel mogelijk fietsend door het leven te gaan?  Zie ook  NRC-Next van vandaag: http://t.co/qYMtLe8 - voor de optimisten onder ons: óf thuiswerken wordt de toekomst, óf woon-werkverkeer via snelle fietsroutes.

Een nieuw seizoen - nieuwe kansen!

Ik ben het eens met onze burgemeester: tijdens de barbecue ter markering van het begin van het nieuwe raadjaar memoreerde ze dat er na zo'n zomer vaak veel meer 'nieuw en anders' is dan in de winter als het ene jaar officieel afloopt en het nieuwe begint.

Het voelt ook echt zo, deze keer. Een lange zomerperiode, goed afstand genomen - en nu teruggekeken naar mijn internetactiviteiten. Veel te lang geleden, dat ik blogde. En dat terwijl de duurzaamheid in Heemstede net voor de vakantie een enorme 'boost' heeft gekregen via de milieukrant van wethouder Botter. Petje af - de betrokkenheid bij het milieu is groeiende.

• En op de  kruising Javalaan / Cruquiusweg verrijst zomaar (nou, zomaar) een enorme oversteekplek voor fietsers. 
• De wonderen zijn de wereld nog niet uit! 
• De scholen zijn weer begonnen. 
• Het is al helemaal herfst buiten. 
• In september begint een evaluatie van het project 'Binnenweg'. 
• We kunnen er weer helemaal tegenaan. 

Maar eerst: op 15 september een debat over de 'kerntaken' van de gemeente: een vorm van toekomstvisie - waar geven we gemeentelijk prioriteit aan? Het wordt spannend ... ook veel burgers hebben aan het onderzoek over de kerntaken meegedaan. Hoe ver liggen de verwachtingen uit elkaar? En waar zijn we het allemaal over eens?

Wordt vervolgd - met goede moed!

Duurzaam Heemstede? Vergeet het maar

Wethouder Botter had vanavond de ondankbare taak zijn 'thermische luchtfoto' te verdedigen. Het zat en zit er niet in. De foto (à € 30.000, dus ongeveer € 1,15 per Heemstedenaar) is onderdeel van het al eerder uitgeklede duurzaamheidsbeleid van de gemeente. Per motie vroeg de raad in oktober aan Botter om dit onderdeel nader uit te werken. En zo geschiedde. Maar 'uitwerking' is niet altijd de juiste weg, naar nu blijkt. Want meer uitwerking, juist ook in de richting van de langere termijn, kan gemakkelijk tot vaagheid leiden. Of vaagheid...; in elk geval niet tot 'meetbare plannen'. Tja, hoeveel wil je meetbaar hebben als het over energieverbruik gaat? De VVD spande de kroon door te betogen dat energiebesparing 'ieders eigen zaak is'. Als je op dat niveau van betogen zit, is de milieuzaak natuurlijk verloren. Landelijk blijkt dat thermische foto's meestal een enorm aha-effect hebben. En dat leidt dan weer tot meer steun (en plannen) voor duurzaamheid.  Dat was volgens GroenLinks dan ook de truc: via de foto het minimale bereiken om op termijn duurzaamheid toch nog een gezicht te geven in onze groene gemeente - dus tegen de vrijblijvendheid in. Maar de raad is in meerderheid nu eenmaal  liberaal in de traditionele zin van 'ieder voor zich en (misschien is er ook nog een) God voor ons allen'. Iedereen behalve HBB haastte zich wel te zeggen  het idee op zichzelf sympathiek te vinden. Met als resultaat dat het plan waarschijnlijk uitstel oploopt. En dat voor de langere termijn. Tot zover duurzaamheid in Heemstede. Vervolg?