26 mei 2010

De zomer is er weer

Dit was het weekend waar we heel lang op hadden gewacht. Eindelijk warmte, eindelijk zon en dus: erop uit! Luilak vieren we niet voor niets! En met al dat moois komen ook de verkeersstromen op gang. Ik slingerde mijzelf in de overdekte ligfiets en zeilde, alsof het niets was, via het nieuwe huis van de zoon in Amsterdam naar de boerderij in Noord-Holland. De deze winter, met dank aan het werken voor de gemeente, getrainde spieren konden het gemakkelijk aan. 70 kilometer op het eerste middagje; ik had daar andere jaren niet over hoeven piekeren! Maar deze week klopt alles: nieuwe fiets is in de maak (bij www.velomobiel.nl) en de conditie is nu al prima. Op zondag toch nog de auto in; op weg - tegen de files op de N201 en de A9 in - naar Friesland voor de zestigjarige verjaardag van een neef. We speelden de drie gratiën uit Haarlem: mijn oude moeder, ik (oude) dochter en het toch alweer volwassen kleinkind. Een stralende dag - en 's avonds de tweede BBQ van het weekend. Zo'n extra maan-zondag is dan ook niet weg. Wij sloten haar af met een onverwachte maaltijd met mijn oudste vriendin Simone. Het komt nog voor: plotselinge invallen die het leven erg gezellig maken! De verse spinazie van eigen grond ging er goed in.  En mede daarom was mijn humeur op dinsdag zo goed. Vroeg de trein in naar een bijeenkomst van een begeleidingsgroep voor nieuw onderzoek. Zo heerlijke brainstormen met gelijkgerichte collega's. Bijtanken noem je dat. En het maakt dat je neuriënd de trein terug in stapt. Op het fietsje via een zonovergoten Binnenweg. 
         Wat ligt dat nieuwe plein er mooi en ruim bij. Het nieuwe terras staat er al. Fietsers vinden al hun weg via de stippellijn van de fietsersstrook. Zóoooo gezellig - een echte ontmoetingsplek. Ik kon het niet laten - met zo'n mobiele telefoon heb je altijd een camera bij de hand. Even de ruime verandering vastgelegd op de foto. Wat zúllen we hier zwieren en zwaaien! 


:-(, zoals we dan in Twittertaal zeggen...  

11 mei 2010

Bomen voor niets gerooid

Een week of twee geleden fietste ik over de Binnenweg, komend van het station en op weg naar huis. Net voor de HEMA stond het hek nog - ik stapte af, liep in gedachten door en was al bijna weer opgestapt toen iets mij dwong achterom te kijken. Over 'het plein' waar aan de HEMA-kant laatst bomen zijn gerooid.
Als in een flits schoot mij te binnen hoe lang en uitgebreid we het destijds over die bomen hebben gehad. Hoe de wethouder ze eerst had willen verplaatsen (nou ja - laten dan). Hoe er zo veel leidingen in de grond lagen op die plek, dat dat niet kon. Hoe troosteloos en triest het eruit zag toen ze net gekapt waren (zie blog: kappen, Binnenweg van 26-01-2010). Elke keer als er weer iets op die plek gebeurde, stelden we dat aan de orde in de raad. En wethouder Kuiper maar argumenten zoeken en vinden om uit te leggen dat het echt niet anders kon en kan.
En dus keek ik nu over mijn schouder naar hoe de natuurstenen randen in de straat waren gelegd, nog zonder steentjes op dat moment. En ik zocht de 'bocht', die die bomen had laten sneuvelen - en die de PvdA in het plan had gepraat om iets van autosnelheid weg te nemen op dat stuk. Geen bocht, nou: als je heel goed kijkt een flauwe beweging. Geen bocht en geen bomen. Hm
En gisteren vond ik bij thuiskomst van een reisje een brief van de wethouder precies over dit onderwerp. Argumentatie? Er liggen zoveel leidingen op dat stuk dat de weg er zelfs niet kon liggen.
En dat wist niemand? Ook niet toen die bomen gekapt werden? Dat was toen toch juist de reden?
Nou kan ik me nog voorstellen dat sommige bewoners het fijn vinden, hoe licht het daar nu is. Maar een beter staaltje van argumentatie vinden bij wat je niet uit kunt leggen heb ik hier toch zelden meegemaakt.

1 mei 2010

Riolering - echt interessant!

"Wat kan er saaier zijn dan een rioleringsplan?", was de eerste gedachte van sommigen tijdens de Commissievergadering Ruimte deze maand.  Ik aarzelde ook, maar het bleek heel erg mee te vallen. De presentatie, verzorgd door een medewerker van een aan Rijnland gelieerd onderzoeksbureau, was levendig en bevatte soms heikele discussiepunten. Ja, bij dit thema is klimaatverandering geen 'politieke keuze', maar een feit waarmee gerekend kan worden. Het hoe(veel) of wanneer is natuurlijk nog onbekend. Maar de dreiging van natte voeten, of erger, in de toekomst inspireert beleidsmakers tot mooie scenario's en bijbehorende beleidskeuzen. We leerden over afkoppelen, regenwater afleiden van het riool, en T-2, T-5, of T10. Het laatste is een maat voor regenbuien die ons op de pet kunnen vallen. En die maat maakte de presentator aanschouwelijk door op kaartjes van Heemstede te laten zien waar de plassen, dan wel de zwembaden vooral kunnen komen te liggen (welbegrepen: we zitten nu op nivo T2 - en kunnen voor de andere kiezen). Natuurlijk gaat het over de investeringen die gepleegd kunnen worden in de afweging tussen al die variabelen. Een licht Monopoliespel-gevoel bekroop mij bij een grafiek waarop te kiezen viel tussen x-maatregel met of zonder 1M (=1 miljoen). Dat ging over de keuze tussen een miljoen meer of minder en de kans op natte voeten of een nat middel (of een nat hoofd?!) 
Goed is dat er mensen zijn bij het Waterschap (nog wel) die zich serieus zorgen maken over de middellange termijn (een jaar of veertig, vijftig van nu). Moeilijk vind ik dat wij daarover moeten beslissen in een tijd van angst- en doemscenario's. Wat nou als we cultuur, sociale voorzieningen etc. af moeten zetten tegen zwembaden van regenwater in sommige delen (niet de rijkste...) van Heemstede?
En waar zit de relatie tussen dit alles en de trend om je tuin te verstenen? Dat dicht plempen van tuinen gebeurt natuurlijk het meest bij de huizen die toch ook al de grootste daken hebben...
En tot slot is er dan het regeltje dat 'huiseigenaren gestimuleerd kunnen worden om zelf water op te vangen, of te bergen'. Ik dacht dat ik het niet goed zag. Is net het Vogelpark klaar, met alle narigheid van dien, blijkt dat sommige bewoners dus toch een watertank in de tuin hadden mogen leggen. Dat idee werd in de raad drie jaar geleden nog weggehoond. 't Is maar dat we niet vergeten wie ook alweer welk gevoel voor termijnen had. Zeker als het over waterafvoer gaat. En zeker met de klimaatverandering, wie of wat daar ook de oorzaak voor is.